Geneza leczenia prądami w historii jest dosyć odległa i sięga starożytnej Grecji, kiedy to wkładano węgorze elektryczne do naczynia, w którym zanurzano stopy. W I wieku p.n.e. dr. Scribonius Largus wykorzystywał wyładowania elektryczne do uśmierzania bólów głowy.W 1757 roku Benjamin Franklin przeprowadził eksperyment, w którym zastosował prymitywne baterie do terapii okołostawowego zapalenia barku. Fizjolog E. Henssage w latach 1951 - 1956 wydał cztery przełomowe prace, w których podał parametry i możliwości zastosowania prądu elektrycznego w lecznictwie.
Ks. prof. Włodzimierz Sedlak w swoich pracach opisał działanie organizmu jako pewnego rodzaju układ bioelektroniczny. Odpowiednio dobrane pole elektromagnetyczne prądu zmiennego o niskiej częstotliwości jest w stanie "nastawić" tkanki na ich właściwą częstotliwość - w każdej chorobie pojawiają się zaburzenia elektromagnetyczne tkanek.
Prace dr. E. Henssage i ks. prof. Włodzimierza Sedlaka oraz długotrwałe własne obserwacje, które prowadził lek. med. Jan Kwaśniewski pozwoliły doktorowi określić stałe parametry impulsów poszczególnych rodzajów prądów dla różnych schorzeń. I tak powstała metoda leczenia Prądami Selektrywnymi, która cieszy się coraz większym zastosowaniem chorych jako pewną i nieinwazyjną kurację, dającą satysfakcjonujące rezultaty.
Dodaj komentarz
Komentarze